Das Pommernlied – pieśń o ojczyźnie
Pommernlied należy do najpowszechniej znanych utworów, które przez pokolenia łączyły ludzi z Pomorza z ich ojczyzną. Tekst powstał na początku lat 50. XIX wieku: student teologii Gustav Adolf Pompe (1831–1889) napisał wiersz w czasie studiów. Pompe był teologiem ewangelicko-augsburskim i poetą; Pommernlied stał się jego najsłynniejszym dziełem i z czasem nabrał znaczenia symbolicznego — zwłaszcza dla osób wysiedlonych i społeczności o pomorskich korzeniach.
Muzycznie tekst został zaadaptowany do już popularnej melodii „Freiheit, die ich meine”, którą spopularyzował Karl August Groos (1789–1861). Dzięki temu pieśń szybko się rozpowszechniła i była chętnie wykonywana przez chóry oraz lokalne towarzystwa kulturalne.
W Cesarstwie Niemieckim na poziomie prowincji nie istniały oficjalne hymny. Pieśni takie jak Pommernlied służyły przede wszystkim tożsamości kulturowej — śpiewano je w stowarzyszeniach, szkołach i podczas świąt, lecz nie miały one żadnego statusu prawnego. Dopiero po utworzeniu federalnej struktury krajów związkowych (landów) po 1945/1949 powstały warunki do uznawania hymnów landowych lub regionalnych, na przykład hymn Bawarii w 1946 roku. W tym sensie Pommernlied można traktować jako nieoficjalny hymn regionalny — pieśń symbolicznie wyrażającą przywiązanie do ojczyzny, która nigdy nie została formalnie uznana.
Następnie zamieszczone zostanie Pommernlied: najpierw w oryginale, potem dosłowne tłumaczenie, a na końcu wersja nadająca się do śpiewania.
Oryginał (Deutsch)
- Wenn in stiller Stunde
Träume mich umwehn
bringen frohe Kunde
Geister ungesehn
Reden von dem Lande
meiner Heimat mir
Hellem Meeresstrande
düsterm Waldrevier - Weiße Segel fliegen
auf der blauen See
Weiße Möwen wiegen
sich in blauer Höh’
Blaue Wälder krönen
weißer Dünen Sand
Pommernland, mein Sehnen
ist dir zugewandt - Aus der Ferne wendet
sich zu dir mein Sinn
aus der Ferne sendet
trauten Gruß er hin;
Traget, laue Winde
meinen Gruß und Sang
wehet leis und linde
treuer Liebe Klang! - Bist ja doch das eine
in der ganzen Welt,
bist ja mein, ich deine,
treu dir zugesellt;
kannst ja doch von allen,
die ich je gesehn,
mir allein gefallen,
Pommerland, so schön! - Jetzt bin ich im Wandern,
bin bald hier, bald dort,
doch aus allen andern
treibt’s mich immer fort:
Bis in dir ich wieder
finde meine Ruh,
send ich meine Lieder
dir, o Heimat, zu!
Tłumaczenie dosłowne
- Gdy w cichej godzinie
sny mnie ogarniają,
niosą radosne wieści,
duchy niewidome,
mówią mi o krainie
mojej ojczyzny,
jasnym nadbrzeżu morza,
ponurym leśnym regionie. - Białe żagle płyną
po błękitnym morzu,
białe mewy kołyszą się
w błękitnej wysokości;
niebieskie lasy koronują
piasek białych wydm;
Pomorze, me tęsknienie
zwrócone jest ku tobie. - Z daleka zwraca się
ku tobie mój umysł,
z daleka wysyła
serdeczny pozdrow;
nieście, łagodne wiatry,
moje pozdrowienie i pieśń,
dmijcie cicho i łagodnie
dźwięk wiernej miłości! - Jesteś przecież jedyna
na całym świecie,
jesteś moja, ja twoja,
wiernie przy tobie stoję;
spośród wszystkich,
które kiedykolwiek widziałem,
podobać się możesz mi jedynie,
Pomorze, tak piękne! - Teraz wędruję,
jestem raz tu, raz tam,
lecz od wszystkich innych
zawsze mnie popycha naprzód:
dopóki w tobie znów
nie znajdę swego spokoju,
posyłam ci moje pieśni,
o ojczyzno moja!
Wersja śpiewna po polsku
- Gdy w ciszy nocy sny mnie wtulą w sen,
przynoszą wieść radosną duchy gdzieś hen;
opowiadają o kraju mego dnia —
jasne morza brzegi i lasu cień tam trwa. - Płyną białe żagle po morza bławacie,
mewy białe kołyszą w nieba przestworzach skącie;
laury lasów wieńczą piaski wydm biały szlak —
Pomorze, me tęsknoty serce ku tobie wraca tak. - Z daleka myśl do ciebie znów zwraca się,
z daleka leci pozdrowień mój cichy głos;
nieście, wiatry łagodne, mój śpiew i mój znak,
niech miłość wierna dźwięczy lekko jak szept dnia tak. - Jesteś jedyna w świecie, co mam w oku swym,
jesteś moja, ja twoim — przy tobie chcę być dumnym;
spośród ludzi i miejsc, które widziałem już,
tylko tobie, Pomorze, oddać serce chcę w głębi tu. - Wędruję teraz, tu i tam na mej drodze mam,
lecz z innych stron zawsze mnie wiatr z powrotem pcha tam;
aż znajdę w tobie ponownie spokój i dom,
posyłam ci pieśni me — ojczyzno, bądź mem domem!